Een verontrustend bericht. Sommige jongeren dragen messen en wat je bij je hebt kun je gebruiken. Niet altijd zo bedoeld, maar kan wel link zijn. En natuurlijk zijn er achterstandsituaties waarin jongeren en hun ouders verkeren waardoor innerlijke boosheid soms nog de enige emotie is die men heeft. Daar kun je gerust bang voor zijn.
Vertrouwen
Aan de andere kant heb ik ook een grenzenloos vertrouwen in een heleboel andere jongeren. Jongeren die het goed doen op school, die opkomen voor kwetsbaren, die milieubewust zijn, die blij en vrolijk in het leven staan, ondanks Corona. Die op bezoek gaan bij opa en oma, die hun ouders helpen en meestal (niet altijd) respectvol zijn.
De andere kant
Onlangs nog viel de bodem uit mijn boodschappenkrat toen ik deze in de auto wilde tillen. Een stuk of 4-5 jongens die in de buurt waren vroegen direct of ze me konden helpen. Eentje kroop nog onder de auto om een verdwaald blikje kattenvoer op te rapen. Chapeau! Ik word daar heel blij van, hoewel ik op dat moment minder blij was met de kapotte flessen en deuken in blikken.
Zonodig straf op maat
We moeten er met z’n allen voor zorgen dat we niet beginnen mee te schreeuwen met degenen die hard roepen dat er “harder gestraft” moet worden, hoewel ik mezelf erop betrap dat ik het soms óók zeg. Want ook ik wordt boos om vernielingen en geweld. Ik vind dat je dit wel moet aanpakken, maar harder straffen werkt zelden beter dan eens kijken waaróm deze jongelui zoiets doen.
In gesprek blijven gaan
Zoals de jeugd die messen draagt of andere wapens. Natuurlijk zijn er de echte boeven, maar een jongere met een wapen kan ook uit angst zo’n wapen bij zich hebben. Veilligheid krijg je niet met zo’n wapen, want de wereld wordt daardoor alleen maar ON-veiliger. We moeten de wereld een beetje veiliger proberen te maken door met hen in gesprek te blijven.
