Ik heb ooit in een Blijf-van-m’n-lijfhuis gewerkt, tijdelijk als invaller. Overal speelgoed, veel kinderen, veel gelach en geschreeuw. En o wat een ellende, moeders die soms met 3 kleine kinderen in één kamertje bivakkeren.

Straatverboden

Ik weet nog dat er ook een poos sprake van is geweest dat mannen die gewelddadig waren gebleken uit het huis gehaald werden zodat hun vrouw met de kinderen kon blijven. Dat leek wel eerlijk, inderdaad. Maar dan weet zo’n man haar te vinden. Een straatverbod  kan helpen zo lang de man bij zinnen is, maar uiteindelijk vraagt het heel veel van handhavers.

Geweld tegen vrouwen

Daarom ben ik bang dat uiteindelijk vrouwen toch altijd zullen moeten blijven vluchten voor gewelddadige mannen. Huis en haard verlaten, naar een andere stad. En dat zo’n vrouw dan nóg niet veilig is, is verschrikkelijk. Maar ook voor de kinderen rampzalig, telkens weer  op de vlucht voor die boze papa, waar ze vaak toch óók van houden.

Beschermingsdrang

Bij jongetjes zie je dan vaak een soort “beschermingsdrang” ontstaan. Zij komen op voor hun moeder, kunnen soms zelfs (als ze wat ouder en sterker worden) overgaan tot vadermoord. Verschrikkelijk vind ik dat. Een kind  wat zich genoodzaakt voelt de ene ouder te vermoorden om de ander te beschermen.

Eigen schuld?

Geweld tegen vrouwen was er altijd al. Vaak werd er niet over gesproken. De vrouw schaamde zich, ook omdat ze soms dacht het er zelf naar gemaakt te hebben. En inderdaad zijn er ook heus wel vrouwen die het mannen lastig maken, maar zelfs dan zouden mannen niet naar geweld moeten grijpen, hoe begrijpelijk soms ook.

Verheerlijking van geweld

Ik vrees dat het niet uit te bannen is, geweld tegen vrouwen. En als dan ook nog  in raps het geweld tegen vrouwen verheerlijkt wordt, en dit onvoldoende kan worden aangepakt en tegen gegaan, tja dan voorzie ik niet veel goeds op dat gebied.

En toch blijf ik zeggen: communicatie is het enige èchte antwoord.