Louis van Gaal zegt het heel vaak: dat is een domme vraag. Anderen zeggen weer: domme vragen bestaan niet. Een vraag stellen betekent in elk geval dat je iets niet weet. En veel mensen vinden het lastig om toe te geven dat ze iets niet weten. Terwijl dat helemaal niet erg is: als je het antwoord krijgt weet je het waarschijnlijk wél voortaan.
Waarom geen vragen?
Sommige vragen zijn best lastig om te stellen. Kleine kinderen hebben daar geen last van en blijven maar doorgaan met hun “waarom??” Maar volwassenen denken al gauw dat ze iemand tot last zijn, een onbeleefde vraag stellen, iemand voor het blok zetten, etc. Misschien zijn we soms bang om dom over te komen.
Scoren
Maar inderdaad is het gemakkelijker scoren met een sterke mening dan met een vraag. Je krijgt ook geen promotie als je goede vraagkwaliteiten bezit. Men zoekt eerder een leidersfiguur of iemand die knopen kan doorhakken. En dat zijn inderdaad ook kwaliteiten, maar er is niks mis met iemand die goede vragen kan stellen (het is mijn vak zelfs).
Onwetendheid en twijfel
Hoe sneller iemand in staat is te reageren (liefst met een gevat antwoord) hoe hoger hij scoort. Nadenken wordt vaak minder gewaardeerd. We willen weten (zéker weten) waar we aan toe zijn. De spanning van niet-weten is moeilijk te verdragen.
Van mening veranderen
Een mening hebben is mooi, maar veranderen van mening kan eigenlijk helemáál niet. Als je eenmaal iets geroepen hebt, móet je erachter blijven staan tot de dood toe. Onzin! Als je na rijp beraad beseft dat jouw oorspronkelijke mening over iets niet klopt (of niet meer klopt), of misschien nooit geklopt heeft, dan is het juist heel krachtig om erop terug te komen.
Zeggen dat je je mening bijstelt, omdat je ziet dat je het mis had. Helemaal niks mis mee.
Zwakte
Toch wordt dit vaak gezien als zwakte, als iemand die niet weet wat hij wil/vindt. Maar juist het erover nadenken betekent dat men niet zo maar klakkeloos wat roept.
