Men had nu weer een idee om ouders te gaan straffen als hun kinderen zich ernstig misdragen. Zelfs als ouders misschien schuldig zóuden zijn aan deze misdragingen dan nog is straffen zinloos. Immers het  gedrag van hun kinderen is al erg genoeg voor deze mensen.

Maar wat dan?

Jeugdzorg heeft lange wachtlijsten,  en als de kinderen tegen de 18 lopen is er dus weinig meer aan te doen. En dan zitten de ouders met de gebakken peren. Om ze dan ook nog te bestraffen lijkt  me niet erg nuttig.

Ouders doen hun best

Als er fouten worden gemaakt (grote soms en kleine vaak) dan is het nuttiger om naast deze ouders te gaan staan en kijken waar nog wat te veranderen is. In mijn tijd bij Jeugdzorg kwam ik ook radeloze ouders tegen die niet meer wisten wat men beginnen moest met een kind wat volledig ontspoorde.  Hier kon je vaak met  ondersteuning van ouders om pedagogische maatregelen te treffen weinig  meer  doen. Soms moest zo’n kind uit huis worden geplaatst. En of dat altijd zo’n succes was……

Eerder hulp vragen

Men zou vaak wél beter niet zo lang kunnen wachten met hulp vragen als kinderen niet luisteren, een grote mond hebben, zich slecht gedragen e.d. En ik snap ook dat: je wilt de vuile was niet buiten hangen. En  bovendien zijn ouders vaak zich ook welbewust dat ze fouten hebben gemaakt en hebben ze geen zin om op hun kop te krijgen.

Slechteriken?

Kinderen die ontsporen zijn geen slechteriken, maar dat kunnen ze wél worden. Daarom de brand liever blussen als die nog niet zo groot is. Soms zijn er  kleine dingen die men nét wat anders kan doen, meer vragen stellen, minder bemoeizieke opmerkingen maken, een vriendelijker bejegening van het kind met begrip en positieve aandacht.

Dreigen helpt niet

Ik heb wel eens een dreigende vader aan de telefoon gehad die zei dat hij stappen naar Interpunctie ging zetten als de kinderen zo vervelend bleven. Dat had inderdaad geholpen, eventjes.

De meeste branden zijn te blussen met één glas water…
als je er maar op tijd bij bent!